Ιστορια της Ενωσεως Ελληνων Εφοπλιστων

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Α. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

1916 - 1920

Πρωτότοκος γιος του Ανδρέα Εμπειρίκου, γεννήθηκε στην Άνδρο το 1869. Σπούδασε εμπορικές επιστήμες στη Ρουμανία και ακολούθως εργάστηκε στο γραφείο του θείου του Αλκιβιάδη Κ. Εμπειρίκου, μεγαλεμπόρου σιτηρών και εφοπλιστή, στη Βραΐλα. Ξεκίνησε την εφοπλιστική του δραστηριότητα το 1899 με τους τρείς αδελφούς του Αντώνιο, Μιχαήλ και Μαρή αγοράζοντας δύο μεταχειρισμένα ατμόπλοια και ιδρύοντας την ναυτιλιακή και εμπορική εταιρεία Embiricos Bros. με έδρα την Σύρο η οποία προχώρησε από το 1902 και στη ναυπήγηση φορτηγών ατμοπλοίων. Το 1909, ίδρυσε με τους αδελφούς του την «Εθνική Ατμοπλοΐα της Ελλάδος» με έδρα τον Πειραιά. Η εταιρεία απέκτησε το νεοναυπήγητο υπερωκεάνιο «Πατρίς» και σύντομα εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές επιχειρήσεις της εποχής που κυριάρχησε στον υπερωκεάνειο στίβο, διαγράφοντας σπουδαία πορεία μέχρι το 1935, οπότε οδηγήθηκε στη διάλυση εξαιτίας συσσωρευμένων προβλημάτων, οι οποίες προκλήθηκαν κυρίως από λανθασμένες κυβερνητικές επιλογές. Εκτός από τις παραπάνω εταιρείες, ίδρυσε το 1915 με τον αδελφό του Μιχαήλ τη βρετανική εταιρεία Byron Steamship Company η οποία απέκτησε και διαχειρίστηκε σημαντικό αριθμό ατμοπλοίων υπό βρετανική σημαία μέχρι το 1932.

Ο Λεωνίδας Εμπειρίκος ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Θερμός υποστηρικτής αλλά και προσωπικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, υπήρξε από τα πρώτα στελέχη του κόμματος των Φιλελευθέρων και εκλέχθηκε βουλευτής Κυκλάδων το 1910, 1912 και 1915. Ανεκτίμητη υπήρξε η συμβολή του στον εθνικό αγώνα του Βενιζέλου στη διάθεση του οποίου έθεσε τα πλοία και την περιουσία του. Διετέλεσε υπουργός Επισιτισμού και Αυτάρκειας από 14 Ιουνίου 1917 έως 18 Ιανουαρίου 1918.

Εκτός από τη ναυτιλιακή του δραστηριότητα υπήρξε φορέας σημαντικών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών με κορυφαίες την ίδρυση της Τράπεζας Εθνικής Οικονομίας, των Ασφαλειών «Εθνική Ζωή» και «Καλή Πίστις» ενώ αγόρασε το παραδοσιακό μηχανουργείο «Βασιλειάδη» με σκοπό την ίδρυση ναυπηγείου. Πολυδιάστατη υπήρξε επίσης η κοινωνική του δράση αλλά και προσφορά, με την πραγματοποίηση σημαντικών έργων ευποιίας, τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όσο και αλλού. Για αυτό και η Πολιτεία τον ετίμησε το 1918 με τον Ταξιάρχη του Β. Τάγματος του Σωτήρος.

Το 1916 σε ηλικία 47 ετών εκλέχθηκε Πρόεδρος της νεοσύστατης Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών. Διατήρησε τη θέση αυτή και μετά τις επόμενες 4 αρχαιρεσίες του σωματείου, μέχρι και το 1920.

Μετά τη διάλυση της «Εθνικής Ατμοπλοΐας της Ελλάδος», περιορίστηκε στη διαχείριση φορτηγών πλοίων τα οποία όμως απώλεσε στη διάρκεια του Πολέμου. Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στο Παρίσι, όπου και πέθανε, το 1948.

Σταματιος Γ. ΕμπειρικοΣ

1924 - 1934

Γεννήθηκε το 1868 στην Άνδρο. Σπούδασε αρχικά στη Ρουμανία και ακολούθως στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης. Αργότερα, συνέχισε την επιμόρφωσή του στο Λονδίνο. Εργάστηκε κατόπιν στο ναυτεμπορικό γραφείο των θείων του Αλκιβιάδη και Λεωνίδα Κ. Εμπειρίκου στη Βραΐλα της Ρουμανίας.

Το 1896 ίδρυσε στο Κάρντιφ την εταιρεία S.G. Embiricos Ltd., η οποία εγκατέστησε αργότερα γραφείο στο Λονδίνο, με υποκατάστημα στην Αθήνα. Η είσοδός του στον εφοπλισμό πραγματοποιήθηκε το 1899 με την αγορά δύο μεταχειρισμένων ατμοπλοίων ενώ το 1904 απέκτησε το πρώτο του νεότευκτο πλοίο.

Η εταιρεία του εξελίχθηκε σύντομα σε πολυδιάστατη ναυτιλιακή επιχείρηση παγκοσμίου κύρους ενώ σημαντική υπήρξε η συμβολή του στην ανάπτυξη πολλών Ελλήνων εφοπλιστών, κυρίως Ανδριωτών, τους οποίους συχνά διευκόλυνε με δάνεια που παρείχε το γραφείο του, ιδιαίτερα την εποχή του μεσοπολέμου.

Ο Σταμάτης Εμπειρίκος υπήρξε ο ίδιος, πέρα από μεγάλος εφοπλιστής, σημαντικός επενδυτής σε χερσαίες επιχειρήσεις. Ίδρυσε μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη, μεγάλη επιχείρηση εισαγωγής γαιανθράκων στην Άνδρο, ενώ επένδυσε σημαντικά κεφάλαια και συμμετείχε ενεργά στη διοίκηση πολλών εμπορικών, βιομηχανικών και τραπεζικών επιχειρήσεων.

Εκτός από υπόδειγμα εντιμότητας, υπήρξε και μεγάλος ευεργέτης, κυρίως της γενέτειράς του, διαθέτοντας μεγάλα ποσά για την πραγματοποίηση κοινωφελών έργων. Τιμήθηκε από την Πολιτεία με τον Σταυρό του Γεωργίου του Α΄ για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο Έθνος. Εκλέχθηκε το 1929 αριστίνδην Γερουσιαστής, ως εκπρόσωπος των εφοπλιστών, διατηρώντας αυτό το αξίωμα μέχρι του θανάτου του.

Διετέλεσε Πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών από τον Φεβρουάριο του 1924 μέχρι τον Απρίλιο του 1934, αφού εκλέχθηκε από τους συναδέλφους του στη θέση αυτή, σε δέκα συνεχείς αρχαιρεσίες του σωματείου. Μετά την αποχώρησή του ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος της ΕΕΕ. Πέθανε στο Αμβούργο λίγους μήνες μετά, στις 6 Σεπτεμβρίου 1934.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Γ. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

1934 - 1935

Γεννήθηκε το 1869, στην Προικόνησο (Μαρμαρά). Με τη συνδρομή του θείου του, Μητροπολίτη Προικονήσου, σπούδασε στο Ροβέρτειο Λύκειο Κωνσταντινουπόλεως και στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Μετά τις σπουδές του εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου με σκληρή, προσωπική εργασία, αναδείχθηκε σε σημαντικό ναυτικό πράκτορα. Ανέπτυξε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με άγγλους ναυτιλιακούς παράγοντες με αποτέλεσμα να του ανατεθούν τα καθήκοντα αντιπροσώπου γνωστών P&I Clubs στη Ρουμανία. Το 1904, απέκτησε το πρώτο του πλοίο και σταδιακά, τρία ακόμα, μέχρι τις αρχές του Πρώτου Πολέμου, στη διάρκεια του οποίου τα απώλεσε. Το 1914 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Εκτός από την εφοπλιστική δραστηριότητα, υπήρξε και ιδρυτής ασφαλιστικής εταιρείας, της «Προποντίδος». Κυρίως όμως, ο Νικόλαος Κυριακίδης διακρίθηκε για τη συμμετοχή του στα κοινά, όντας προσωπικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου και εκ των βασικών χρηματοδοτών του αγώνα του. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση της «Επιτροπείας Αλυτρώτων» στην Αθήνα που είχε σκοπό την αποκατάσταση του αλύτρωτου Ελληνισμού ενώ τον Ιούλιο 1918, ανέλαβε την αρχηγία Επιτροπής που είχε σκοπό να διαφωτίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τα δεινά των αλύτρωτων Ελλήνων. Με προσωπικά του έξοδα και αφού εγκατέλειψε επαγγελματικά συμφέροντα και ασχολίες, ταξίδευσε στην Αγγλία και μετά στην Αμερική, από τον Ιούλιο 1918 μέχρι τον Απρίλιο 1919, στην προσπάθειά του να καταστήσει κοινωνούς των εθνικών θεμάτων σημαντικούς παράγοντες της εκεί δημόσιας ζωής.

Συμμετείχε σε πολλά κοινωφελή έργα, με αποκορύφωμα την ανέγερση των «Κυριακιδείων Εκπαιδευτηρίων» στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Μαρμαρά καθώς και σχολείο στη νέα πατρίδα των συντοπιτών του, Ν. Μαρμαρά Σιθωνίας, στη Χαλκιδική.

Από τους ιδρυτές και πρωτεργάτες της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών, διετέλεσε αντιπρόεδρός της από το 1917 και συνεχώς μέχρι το 1934. Τον Απρίλιο 1934 αναδείχθηκε πρόεδρος της ΕΕΕ. Επανεκλέχθηκε τον Μάιο 1935, αλλά τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο αιφνίδιος θάνατός του τερμάτισε τη δημιουργική του πορεία.

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ι. ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ

1935 - 1936

Γεννήθηκε στην Άνδρο το 1886 και ήταν ένας από τους πέντε γιους του παλαιού Ανδριώτη καραβοκύρη – εφοπλιστή Ιωάννη Π. Γουλανδρή. Σε ηλικία 23 ετών απέκτησε το δίπλωμα του πλοιάρχου, αφού είχε εν τω μεταξύ υπηρετήσει ως ναύτης, ανθυποπλοίαρχος και υποπλοίαρχος στα πρώτα οικογενειακά ατμόπλοια, όπου αργότερα πλοιάρχευσε ο ίδιος στη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου. Μετά τον Πόλεμο, ίδρυσε μαζί με τους αδελφούς του Πέτρο, Μιχαήλ, Νικόλαο και Λεωνίδα την εταιρεία Goulandris Bros Ltd., με γραφεία στο Λονδίνο και τον Πειραιά, η οποία ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα με ιδιόκτητα πλοία, διαχειριζόμενη και άλλα, κυρίως Ανδριωτών εφοπλιστών.

Μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους του στόλου τους και αφού οι γιοί του αδελφού του Πέτρου δημιούργησαν την εταιρεία Orion, εκείνος συνέχισε τη δραστηριότητα του ομίλου με τους Νικόλαο και Λεωνίδα, αναπτύσσοντας παράλληλα σημαντική δραστηριότητα στον Καναδά με τη συνεργασία του γιου του Ιωάννη, ο οποίος είχε εγκατασταθεί εκεί. Το 1952, τον κλάδο των επιβατηγών πλοίων του ομίλου ανέλαβε ο Λεωνίδας Γουλανδρής ενώ λίγο αργότερα, ο Νικόλαος ίδρυσε την εταιρεία N.J. Goulandris. Έκτοτε ο Βασίλειος Γουλανδρής συνέχισε την πορεία της GoulandrisBros.με τη συνεργασία των γιων του Ιωάννη και Κωνσταντίνου.

Εκτός από την εφοπλιστική δραστηριότητα, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής Κυκλάδων με το Λαϊκό Κόμμα τον Μάρτιο 1936 και μέχρι το κίνημα της 4ης Αυγούστου 1936. Εκλέχθηκε και πάλι βουλευτής Κυκλάδων στις 31.5.1946.

Διακρίθηκε ιδιαίτερα για το κοινωνικό του έργο, πραγματοποιώντας σημαντικά έργα ευποιίας και πολλές δωρεές, κυρίως στην ιδιαίτερη πατρίδα του, Άνδρο. Τιμήθηκε από την Πολιτεία για την πολυδιάστατη προσφορά του με παράσημα και διακρίσεις.

Διετέλεσε μέλος του ΔΣ της ΕΕΕ από το 1926 μέχρι τον Μάιο 1935, οπότε εκλέχθηκε αντιπρόεδρος. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Νικολάου Κυριακίδη τον Ιούλιο του ιδίου έτους, εκλέχθηκε πρόεδρος της ΕΕΕ. Στις αρχαιρεσίες του Μαρτίου 1936, δεν επιδίωξε την επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα και παρέμεινε απλός σύμβουλος. Μεταπολεμικά, συνέχισε να υπηρετεί την ΕΕΕ από τη θέση του συμβούλου μέχρι το 1972. Απεβίωσε στο Λονδίνο το 1976.

ΜΙΧΑΗΛ Ι. ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

1936 - 1938

Γεννήθηκε στο χωριό Παναγία της Κάσου το 1883. Ήταν γιος του εμποροπλοιάρχου και καραβοκύρη Ιωάννη Πνευματικού που είχε διακριθεί στην ιστιοφόρο ναυτιλία και αργότερα, στην ατμήρη, με τη συνεργασία του συγγενούς του Βασίλειου Ρεθύμνη. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στο Ροβέρτειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης. Εκεί γνωρίστηκε με τον Λεωνίδα Αρβανιτίδη, γόνο οικογένειας της επιχείρησης J. Arvanitidis Fils που ασχολείτο με το εμπόριο φωτιστικού πετρελαίου με προέλευση το Μπατούμ στη Μαύρη Θάλασσα.

Ταξιδεύοντας με τα πλοία του πατέρα του, απέκτησε το δίπλωμα του πλοιάρχου σε ηλικία 23 ετών ενώ λίγα χρόνια αργότερα η φιλία του με τον Λεωνίδα Αρβανιτίδη οδήγησε στη μεταξύ τους συνεργασία, η οποία κορυφώθηκε με την απόκτηση δύο πλοίων μέχρι την έναρξη του πρώτου πολέμου, στα οποία πλοιάρχευσε και ο ίδιος προτού επιστρέψει στην Κωνσταντινόπουλη και αναλάβει ανώτερη θέση στην επιχείριση του Αρβανιτίδη.

Μετά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, εγκατέλειψε με την οικογένειά του την Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκε στη Σύρο. Εκεί ίδρυσε μαζί με τους εξαδέλφους του Νικόλα και Μηνά Ρεθύμνη και τον γαμπρό του Ευστάθιο Γιανναγά, τη ναυτιλιακή εταιρεία «Πνευματικός, Ρεθύμνης και Γιανναγάς», η οποία απέκτησε και διαχειρίστηκε αρκετά πλοία. Το 1927, οι ανωτέρω ίδρυσαν την «Ατμοπλοΐα Κάσου Α.Ε.» η οποία γνώρισε μεγάλη εξέλιξη στη διάρκεια των επομένων ετών.

Υπήρξε πράος άνθρωπος, ιδιαίτερα αθόρυβος αλλά αποτελεσματικός στα έργα του. Για τα προσόντα του αυτά, αλλά και την κοινωνική του προσφορά έχαιρε ιδιαίτερης εκτιμήσεως από τους συναδέλφους του, όπως και από τους συντοπίτες του Κασιώτες.

Εκλέχθηκε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών για πρώτη φορά το 1928 και μέχρι το 1935, οπότε εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου. Τον Μάρτιο 1936, εκλέχθηκε πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών, ενώ επανεκλέχθηκε ένα χρόνο αργότερα. Από τον Απρίλιο 1938, επέλεξε να συμμετέχει ως μέλος στο διοικητικό συμβούλιο μέχρι τον Μάρτιο 1946, οπότε οι συνάδελφοί του τον επανεξέλεξαν πρόεδρο. Ωστόσο, η συνεχής παραμονή του στο εξωτερικό λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν τότε, δεν του επέτρεψε την ανάληψη της προεδρίας, την οποία τελικά ανέλαβε τον Ιούνιο 1946 ο Λουκάς Νομικός.

Συνέχισε να υπηρετεί την ΕΕΕ από τη θέση του μέλους του ΔΣ ανελλιπώς μέχρι τον θάνατό του στο Μόντε Κάρλο το 1969.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ν. ΜΙΧΑΛΟΣ

1938 - 1946

Γεννήθηκε στη Χίο το 1870. Μετά τις σπουδές του, ασχολήθηκε με τις εμπορικές επιχειρήσεις της οικογένειάς του, ξυλεμπόριο, αλευρόμυλο και κεραμοποιείο. Αργότερα, όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Λεωνίδας, δραστηριοποιήθηκε στη ναυτιλία, συνεργάσθηκε μαζί του και τέθηκε επικεφαλής των οικογενειακών επιχειρήσεων μετά το θάνατό του τελευταίου το 1926.

Η ναυτιλιακή του δραστηριότητα υπήρξε σημαντική τόσο από το Λονδίνο όσο και αργότερα από τη Νέα Υόρκη, με την απόκτηση και διαχείριση σεβαστού αριθμού πλοίων. Μεγάλη επίσης υπήρξε και η δραστηριότητα της Ανωνύμου Ναυτικής και Εμπορικής Εταιρείας «Μιχαλινός», την οποία οι Λεωνίδας και Κώστας Μίχαλος αγόρασαν από τον Ζωρζή Μιχαλινό– θείο της συζύγου του Κώστα Μίχαλου αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εταιρεία είχε αντικείμενο την εισαγωγή γαιανθράκων από την Αγγλία, αλλά διεύρυνε την δραστηριότητά της και είχε σημαντική παρουσία επί αρκετές δεκαετίες στο ναυτιλιακό χώρο με διευθυντή της τον Εμμανουήλ Θ. Μιχαλινό.

Ο Κώστας Μίχαλος διακρίθηκε ιδιαίτερα στον κοινωνικό στίβο διαθέτοντας εν ζωή μεγάλα ποσά για την πραγματοποίηση κοινωφελών έργων. Με τη διαθήκη του άφησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του σε κοινωφελή ιδρύματα και σωματεία της γενέτειράς του.

Η εταιρεία «Μιχαλινός» υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών και εκπροσωπείτο αρχικά από τον Εμμανουήλ Μιχαλινό από το 1916 έως το 1926. Το 1927 και 1928 εκλέχθηκε μέλος του ΔΣ της ΕΕΕ ο Κώστας Μίχαλος, και από το 1929 έως το 1936 ο Εμμανουήλ Μιχαλινός ο οποίος τιμήθηκε και με τη θέση του αντιπροέδρου σε δύο θητείες. Το 1937, εκλέχθηκε και πάλι ο Κώστας Μίχαλος ως σύμβουλος, αναλαμβάνοντας τελικά τη θέση του προέδρου το 1938. Επανεκλέχθηκε πρόεδρος το 1939 και 1940 και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τον Μάρτιο του 1946 οπότε δεν επιδίωξε την επανεκλογή του. Συνέχισε να μετέχει στο ΔΣ ως μέλος μέχρι το θάνατό του στη Νέα Υόρκη, τον Δεκέμβριο του 1949.

ΛΟΥΚΑΣ Ν. ΝΟΜΙΚΟΣ

1946 - 1950

Γεννήθηκε στην Οία της Σαντορίνης το 1886. Ήταν γιος του Νικολάου Νομικού, παλαιού καραβοκύρη - πλοιάρχου της ιστιοφόρου ναυτιλίας. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολαρχείο της γενέτειράς του, εφοίτησε στη γαλλική σχολή των Φηρών και σε ηλικία μόλις 14 ετών ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα για να εξελιχθεί μετά από λίγα χρόνια σε πλοίαρχο, πλοιαρχεύοντας το πρώτο ατμόπλοιο που απέκτησε η οικογένειά του το 1910.

Μετά το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εγκαταστάθηκε στον Πειραιά αναπτύσσοντας σημαντική δραστηριότητα στο χώρο της Μεσογειακής ναυτιλίας, ασχολούμενος συγχρόνως με τα κοινά ως πρόεδρος αρχικά των ιστιοφόρων, αργότερα των πετρελαιοκίνητων πλοίων και τέλος των φορτηγών μεσογειακών ατμοπλοίων.

Εκλέχθηκε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών τον Απρίλιο του 1933 και συνεχώς μέχρι της εμπλοκής της χώρας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής παρέμεινε στην Ελλάδα, εκπροσωπώντας ουσιαστικά το σωματείο. Αντιστάθηκε με γενναιότητα και επιτυχία στις πιέσεις των Γερμανών, που επιχειρούσαν με κάθε τρόπο να αποκτήσουν την κυριότητα των ποντοπόρων ελληνικών πλοίων που υπηρετούσαν τον συμμαχικό αγώνα.

Με τη λήξη του πολέμου και στη διάρκεια μιας εποχής που το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων εφοπλιστών ευρίσκετο στο εξωτερικό αναζητώντας τρόπους για την ανασύνταξη της ναυτιλίας, ο Λουκάς Νομικός παρέμεινε κοντά στην Ένωση, αναλαμβάνοντας την προεδρία της τον Ιούνιο 1946. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες λόγω της έκρυθμης πολιτικής κατάστασης, κατόρθωσε να διατηρήσει σε λειτουργία την ΕΕΕ και παρέδωσε την προεδρία τον Ιούνιο του 1950, όταν είχαν πια δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για μία νέα πορεία.

Συνέχισε να υπηρετεί την ΕΕΕ ως μέλος του ΔΣ για τα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι το 1970, οπότε απεχώρησε από το Συμβούλιο, λαμβάνοντας τον τίτλο του επιτίμου Προέδρου. Τιμήθηκε επίσης από την Πολιτεία για τις υπηρεσίες του στην Πατρίδα με την απονομή παρασήμων και άλλων τιμητικών διακρίσεων. Απεβίωσε τον Δεκέμβριο του 1973.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Δ. ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ

1950 - 1960

Γεννήθηκε το 1866 στις Κεραμειές της Κεφαλληνίας. Μετά τη βασική του μόρφωση στη γενέτειρά του, ταξίδεψε σε ηλικία μόλις 14 ετών στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί ναυτολογήθηκε ως ναυτόπαις και κατόπιν, ναύτης σε ιστιοφόρα πλοία. Σύντομα εξελίχθηκε σε δόκιμο αξιωματικό και σε πολύ νέα ηλικία απέκτησε το δίπλωμα του πλοιάρχου. Πλοιάρχευσε σε ατμόπλοια του ομογενή μεγάλου σιτεμπόρου και εφοπλιστή Παναγή Βαλλιάνου, ο οποίος τον βοήθησε το 1897 να αποκτήσει το πρώτο του πλοίο.

Στη συνέχεια κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν αξιόλογο στόλο και να ιδρύσει γραφείο στο Λονδίνο το 1910, μέσω του οποίου επέκτεινε τη δραστηριότητά του με παραγγελίες νεότευκτων πλοίων. Μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο απώλεσε αρκετά πλοία, ανανέωσε το στόλο του με νέες παραγγελίες νεοτεύκτων ενώ παράλληλα, δραστηριοποιήθηκε έντονα και σε άλλους τομείς της οικονομίας. Επικεφαλής ομίλου επιχειρηματιών, ίδρυσε το 1916 την Τράπεζα Πειραιώς (Τράπεζα Εμπορίου, Βιομηχανίας και Ναυτιλίας), της οποίας υπήρξε ο κυριότερος μέτοχος και για πολλά χρόνια πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της. Το 1917, μαζί με τους Γεώργιο Κ. Δρακούλη, Ανδρέα και Κωνσταντίνο Μαζαράκη, ίδρυσαν τη μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία «Γενικαί Ασφάλειαι της Ελλάδος».

Συνέχισε τη δραστηριότητά του σε όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου συμμετέχοντας ανελλιπώς στο ΔΣ της ΕΕΕ ενώ το 1934 εκλέχθηκε γερουσιαστής εκπροσωπώντας τον εφοπλισμό.

Σημαντική υπήρξε επίσης η κοινωνική του δράση, με την πραγματοποίηση μεγάλων έργων ευποιίας, κυρίως στην Κεφαλληνία, τόσον πριν όσο και μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953.Τιμήθηκε επανειλημμένα από την Πολιτεία για την εν γένει προσφορά του.

Στις αρχαιρεσίες του Ιουνίου 1950, σε μια καθοριστική για το μέλλον του ελληνικού εφοπλισμού στιγμή, αναδείχθηκε πρόεδρος της ΕΕΕ σε ηλικία 84 ετών. Εκλέχθηκε και στις επόμενες τέσσερις αρχαιρεσίες του Σωματείου, συμπληρώνοντας δεκαετή περίοδο γόνιμης προεδρίας, στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν οι βάσεις για την ανασύνταξη της ναυτιλίας μας. Το 1954, ευτύχησε να εγκαταστήσει το σωματείο, που τόσο πιστά υπηρέτησε, σε ιδιόκτητη στέγη, στην οδό Μητροπόλεως στην Αθήνα. Το κτίριο οικοδομήθηκε με την προσωπική φροντίδα του τότε αντιπροέδρου Στρατή Γ. Ανδρεάδη. Μετά την αποχώρησή του από το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΕΕ αναδείχθηκε επίτιμος πρόεδρος του Σωματείου. Απεβίωσε το 1963, σε ηλικία 97 ετών.

ΣΤΡΑΤΗΣ Γ. ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ

1960 - 1974

Γεννήθηκε στη Χίο το 1905. Ήταν γιος του εφοπλιστή και ευεργέτη της Χίου Γεωργίου Χατζηφραγκούλη Ανδρεάδη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθως στην πανεπιστημιακή σχολή της Νομικής και Πολιτικών Επιστημών στο Παρίσι, της οποίας το 1932 έγινε διδάκτωρ. Το 1934 διορίστηκε δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Το 1935 εκλέχθηκε καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και το 1939, καθηγητής της ίδιας έδρας στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Αθηνών, στην οποία διετέλεσε και πρύτανης σε επτά περιόδους. Εκλέχθηκε επίσης ως πληρεξούσιος Χίου στην Εθνοσυνέλευση του 1935.

Παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα, ανέλαβε πρωτοβουλίες για να αναπτύξει τον οικογενειακό ναυτιλιακό όμιλο μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Συγχρόνως ανέπτυξε μία πρωτοφανή, για τα ελληνικά δεδομένα, πολυδιάστατη επιχειρηματική δραστηριότητα, σε χερσαίες επιχειρήσεις με άξονα την Εμπορική Τράπεζα, τον έλεγχο της οποίας απέκτησε το 1952. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του ΔΣ της ασφαλιστικής εταιρείας «Φοίνιξ», αντιπρόεδρος των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων και πρόεδρος και διοικητής της Ιονικής και Λαϊκής Τράπεζας. Ίδρυσε μεταξύ άλλων το εργοστάσιο λιπασμάτων στη Νέα Καρβάλη Καβάλας και την Ελληνική Βιομηχανία Χυμών και Κονσερβών στην Κορινθία.

Υπό τον έλεγχο του ομίλου των επιχειρήσεών του περιήλθαν επίσης η Τράπεζα Πειραιώς και η Τράπεζα Αττικής. Στην τραπεζική επιχειρηματική του δραστηριότητα, πιστώνεται επίσης και η ίδρυση της Τράπεζας Επενδύσεων με τη συμμετοχή και μεγάλων τραπεζών του εξωτερικού, το 1963. Τέλος, ο όμιλός του απέκτησε και τον έλεγχο της τράπεζας Commercial Bank of the Near East στο Λονδίνο. Οι χερσαίες επενδύσεις του Ανδρεάδη συμπληρώνονται με την ίδρυση το 1962 των Ναυπηγείων Ελευσίνος ως και η ανέγερση του ξενοδοχείου Hilton, που υπήρξε σταθμός για τον ελληνικό τουρισμό. Η επιχειρηματικό διαδρομή του Στρατή Ανδρεάδη στην Ελλάδα, διακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, με την απώλεια του ελέγχου της Εμπορικής Τράπεζας που είχε ως αποτέλεσμα να περιέλθει το σύνολο των χερσαίων επιχειρήσεών του στο Δημόσιο.

Εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών τον Ιούνιο 1950 και διατήρησε το αξίωμα αυτό μέχρι τον Μάρτιο 1960, οπότε εκλέχθηκε πρόεδρος. Την ίδια θέση διατήρησε και μετά τις επόμενες επτά αρχαιρεσίες της ΕΕΕ, παραμένοντας ως πρόεδρος επί 14 συνεχή χρόνια, μέχρι το τέλος Νοεμβρίου 1974, οπότε παραιτήθηκε. Μετά την αποχώρησή του από την προεδρία της Ενώσεως, του απονεμήθηκε το 1975, ο τίτλος του επιτίμου προέδρου.

Επί των ημερών της θητείας του, επιτεύχθηκε ο επαναπατρισμός μεγάλης μερίδας του ελληνικού στόλου, διοργανώθηκε το Πρώτο Ναυτιλιακό συνέδριο του 1964 και τέθηκαν οι βάσεις για την ανάδειξη του Πειραιά ως μεγάλου ναυτιλιακού κέντρου με την εγκατάσταση σ’ αυτόν πολλών ελληνικών ναυτιλιακών επιχειρήσεων που είχαν την έδρα τους στο εξωτερικό.

Το 1989 πέθανε στο Παρίσι, σε ηλικία 84 ετών.

ΑΝΤΩΝΗΣ Ι. ΧΑΝΔΡΗΣ

1975 - 1981

Χιακής καταγωγής, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924, δευτερότοκος γιος του εφοπλιστή Ιωάννη Χανδρή. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών το 1942 και ακολούθως σπούδασε ναυπηγός – μηχανολόγος στην Πολυτεχνική Σχολή της Λωζάννης από όπου αποφοίτησε το 1947.

Ακολούθως επιδόθηκε με τη συνεργασία του μεγαλύτερου αδελφού του Δημήτρη, στην ανασυγκρότηση της οικογενειακής ναυτιλιακής επιχείρισης η οποία είχε αποδεκατιστεί στη διάρκεια του πολέμου. Εργάστηκε ως τεχνικός υπεύθυνος ενώ πέρα από την ανάπτυξη του στόλου των ποντοπόρων φορτηγών πλοίων, από το 1959 ανέπτυξε εντυπωσιακή δραστηριότητα στην υπερωκεάνειο ναυτιλία με την δρομολόγηση του μεταναστευτικού πλοίου «Πατρίς» στη γραμμή Ελλάδος – Αυστραλίας, δημιουργώντας σε μία δεκαετία στόλο δέκα υπερωκεανείων τα οποία σταδιακά εργάστηκαν ως κρουαζιερόπλοια.

Σημαντικές επίσης υπήρξαν οι επενδύσεις του ομίλου Χανδρή στη χερσαία οικονομία. Δημιουργία αλυσίδας ξενοδοχείων υψηλών προδιαγραφών, δημιουργία και ανάπτυξη επισκευαστικής βάσεως στο Αμπελάκι της Σαλαμίνας, ίδρυση εργοστασίου κατασκευής καλωδίων, ίδρυση εργοστασίου μπύρας, βιομηχανία κρεάτων και άλλες δραστηριότητες.

Πραγματοποίησε χωρίς ιδιαίτερη προβολή σημαντικά έργα ευποιίας με επίκεντρο την ιδιαίτερη πατρίδα του και συμμετείχε δημιουργικά σε πλήθος δραστηριοτήτων. Μεταξύ άλλων διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου της Τράπεζας της Ελλάδος και της Εθνικής Τράπεζας. Μόνιμος εκπρόσωπος της κυπριακής κυβερνήσεως στον ΙΜΟ και στα Ηνωμένα Έθνη. Για την πολυδιάστατη προσφορά του τιμήθηκε με παράσημα και τίτλους.

Υπηρέτησε επί σειρά ετών το Greek Shipping Cooperation Committee στο Λονδίνο ως μέλος και αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου. Yπήρξε ο πρωτεργάτης της ιδρύσεως της Intercargo και πρώτος πρόεδρός της. Το 1975, ανεδείχτηκε πρόεδρος της ΕΕΕ αναλαμβανοντας την ευθύνη να ανασυντάξει τις δυνάμεις του εφοπλισμού στην κρίσιμη τότε μεταπολιτευτική περίοδο. Επανεκλέχθηκε τον Δεκέμβριο του 1976 και τον Ιανουάριο του 1979. Η προεδρία του ταυτίσθηκε με τον εκσυγχρονισμό του καταστατικού της ΕΕΕ, την ανανέωση και ισχυροποίηση του θεσμικού πλαισίου της ναυτιλίας, την ολοκλήρωση του επαναπατρισμού των πλοίων στο εθνικό νηολόγιο και την περαιτέρω ενίσχυση του Πειραιά ως ναυτιλιακού κέντρου διεθνούς ακτινοβολίας.

Το 1980, λίγο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του αδελφού του Μίμη Χανδρή, υποχρεώθηκε σε παραίτηση για λόγους υγείας. Οι συνάδελφοί του τού απένειμαν τον τίτλο του επιτίμου προέδρου, ενώ ο ίδιος δεν σταμάτησε να συνδράμει τις προσπάθειές τους στη διάρκεια μιας εξαιρετικά δύσκολης εποχής για τη ναυτιλία μέχρι τον θάνατό του τον Δεκέμβριο του 1984 σε ηλικία 60 ετών.

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ Μ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗΣ

1981 - 1984

Μεσσήνιος την καταγωγή, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1933.

Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο εργάσθηκε ως δόκιμος στα πλοία του πατέρα του Μιχαήλ Καραγεώργη και ακολούθως εγκαταστάθηκε στην Αγγλία όπου φοίτησε στη Ναυτική Σχολή του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον. Παρέμεινε επί μία τριετία στο Λονδίνο ολοκληρώνοντας την ναυτιλιακή του κατάρτιση με την απόκτηση πρακτικής και θεωρητικής επιμόρφωσης.

Το 1956, εγκαταστάθηκε στα γραφεία της οικογενειακής επιχειρήσεως που ασχολείτο τότε κυρίως με την φορτηγό μεσογειακή ναυτιλία, αναλαμβάνοντας την διεύθυνσή της το 1962. Συνεπικουρούμενος από τον έμπειρο πατέρα του, πραγματοποίησε άνοιγμα προς την ποντοπόρο ναυτιλία, για να υλοποιήσει στη συνέχεια με ασυνήθιστα γρήγορους ρυθμούς, ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα ανάπτυξης του στόλου του το οποίο περιελάμβανε την ναυπήγηση μεγάλου αριθμού πλοίων, φορτηγών και, κυρίως, δεξαμενοπλοίων. Την ίδια εποχή δημιούργησε και επιχείρηση επιβατηγών και κρουαζιεροπλοίων, τα οποία μετασκευάσθηκαν στον ελλαδικό χώρο υπό την επίβλεψη του ομίλου του.

Εκτός από τις ναυτιλιακές του δραστηριότητες ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα στον τουριστικό – ταξιδιωτικό τομέα όσο και στον ασφαλιστικό κλάδο με την ίδρυση της ασφαλιστικής εταιρείας «Ελληνική Πίστις».

Υπήρξε από τους άμεσους συνεργάτες του αείμνηστου Αντώνη Χανδρή, όταν ο τελευταίος ανέλαβε την προεδρία της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών, συμμετέχοντας στο διοικητικό συμβούλιό της, ως αντιπρόεδρος από τον Ιανουάριο του 1975 μέχρι τον Ιανουάριο του 1981, οπότε αναδείχθηκε σε πρόεδρο σε ηλικία 48 ετών μετά την παραίτηση του Χανδρή. Επανεκλέχθηκε πρόεδρος στις αρχαιρεσίες του 1982 ολοκληρώνοντας τη θητεία του τον Δεκέμβριο του 1984.

Τον Ιανουάριο του 1985 ονομάσθηκε επίτιμος πρόεδρος της ΕΕΕ. Διετέλεσε επίσης επί σειράν ετών μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ναυτικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, ως και αντιπρόεδρός του κατά τα έτη 1980 και 1981. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Intercargo.

Απεβίωσε το 2014 στην Κύπρο όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του και αφού είχε από καιρό διακόψει τις οικονομικές του δραστηριότητες, στον απόηχο της κρίσης της δεκαετίας του ‘80.

Σταθης Γ. Γουρδομιχαλης

1984 - 1991

Γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα και κατάγεται από τη Μάνη. Αποφοίτησε από το Λεόντειο Λύκειο και ακολούθως σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην ΑΣΟΕΕ. Πριν από την αποφοίτησή του, και ενώ η Ελλάδα ευρίσκετο υπό γερμανική κατοχή, έλαβε μέρος στην αντίσταση παρασημοφορηθείς γι’ αυτό αργότερα, από την Πολιτεία. Το 1943, κατόρθωσε να διαφύγει στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στην υπηρεσία του Βασιλικού Ναυτικού μέχρι το 1947, οπότε μετέβη στο Λονδίνο και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο London School of Economics.

Από το 1948 εργάστηκε ως λογιστής στο ναυτιλιακό γραφείο του Άγγελου Λούζη στο Λονδίνο και το 1953 προήχθη σε Διευθυντή της επιχειρήσεως, ενώ έγινε και μέλος του Baltic Exchange.

To 1959, συνεργάστηκε με τον στενό του φίλο και συγγενή Νικόλαο Σ. Βλασσόπουλο στην εταιρεία του τελευταίου, μέχρι το 1968, οπότε και αυτονομήθηκε, επικεφαλής της εταιρείας Gourdomichalis Maritime, με έδρα το Λονδίνο.

Στο τέλος του 1974, μετέφερε την έδρα των επιχειρήσεών του στην Ελλάδα και συνέχισε με επιτυχία την εφοπλιστική του δραστηριότητα από νέο και επιβλητικό ιδιόκτητο κτίριο στον Πειραιά. Παράλληλα, έδειξε ενδιαφέρον προς τον τουριστικό χώρο, ιδρύοντας την εταιρεία «Γουρδομιχάλης Τουριστική» Α.Ε., όπως και στον ευρύτερο επενδυτικό και τραπεζικό χώρο. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μέλος του Δ.Σ.της Τράπεζας Εργασίας, αντιπρόεδρος της εταιρείας «Επενδύσεις Εργασίας» και συμμετείχε και σε άλλες επενδυτικές δραστηριότητες. Διετέλεσε επίσης μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Τράπεζας και του Δ.Σ. της Ολυμπιακής Αεροπορίας.

Διετέλεσε από το 1975 ταμίας του Δ.Σ. της ΕΕΕ, αντιπρόεδρος από το 1981 μέχρι το 1982 και πρόεδρος της από τον Δεκέμβριο 1984 μέχρι τον Ιανουάριο 1991. Το 1987 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ευρωπαίων Εφοπλιστών CAACE, μετέπειτα ECSA (European Community Shipowners Associations).

Στη διάρκεια της προεδρίας του και μετά από έντονες πιέσεις του Εφοπλισμού, υιοθετήθηκε από την Πολιτεία για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σύστημα της εναλλασσόμενης εκπαίδευσης (Sandwich Courses), στα πρότυπα άλλων παραδοσιακών ναυτιλιών.

Απεβίωσε το 2006 στην Αθήνα.

ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΓΚΟΥΜΑΣ

1991 - 1997

Γεννήθηκε το 1933 στην Αθήνα, γόνος παραδοσιακής ναυτικής οικογένειας με καταγωγή από τις Σπέτσες και την Άνδρο. Ο παππούς του Ιωάννης Γκούμας, γεννημένος το 1869, ήταν πλοίαρχος ιστιοφόρων προτού ασχοληθεί με την ατμήρη ναυτιλία το 1905 σε συνεργασία με την οικογένεια του πεθερού του και επίσης πλοιάρχου, Βασιλείου Α. Πολέμη από την Άνδρο.

Ο πατέρας του Γκίκας Γκούμας,απόφοιτος του ναυτικού κολλεγίου ΗMS Worcester, ασχολήθηκε επίσης με τον εφοπλισμό αλλά απώλεσε το μοναδικό του πλοίο στη διάρκεια του πολέμου. Ο αιφνίδιος θάνατός του το 1951, υποχρέωσε τον γιο του Γιάννη Γκούμα να εργασθεί ως δόκιμος σε ένα πλοίο Liberty αμέσως μετά την ολοκλήρωση του τελευταίου κύκλου των σπουδών του, επίσης στο ΗMS Worcester. Διέκοψε τη θαλάσσια υπηρεσία του το 1961 φιλοδοξώντας να επανασυστήσει την εφοπλιστική οικογενειακή παράδοση. Εργάστηκε κοντά στον θείο του Νικόλαο Γκούμα και κατόρθωσε να αποκτήσει το πρώτο του πλοίο το 1964. Στην πορεία ανέπτυξε με ταχείς ρυθμούς το στόλο του ενώ το 1976 ο όμιλός του παρέλαβε το πρώτο από μια σειρά από νεότευκτα πλοία.

Η συμμετοχή του στα ναυτιλιακά κοινά ξεκίνησε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΕΕ στις αρχαιρεσίες του 1979. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Ενώσεως από το 1988 έως το 1991 οπότε εκλέχθηκε πρόεδρος, θέση την οποία υπηρέτησε μέχρι τον Φεβρουάριο του 1997. Εκτός από τη συμμετοχή του στην ΕΕΕ, ο Γιάννης Γκούμας διετέλεσε μεταξύ άλλων μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΝΕΕ από το 1980 έως το 1984 ενώ υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της HELMEPA από το 1982 έως το 1983.

Στη διάρκεια της θητείας του, τον Δεκέμβριο του 1991, εορτάστηκε η επέτειος της συμπλήρωσης των 75 ετών από την ίδρυση της ΕΕΕ σε εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Επίσης, αγοράστηκαν και ανακαινίστηκαν τα γραφεία που ενοικίαζε η ΕΕΕ όταν είχε μετακομίσει στον Πειραιά, ενώ πουλήθηκε και το ακίνητο της Ενώσεως στην οδό Μητροπόλεως στην Αθήνα. Τελος, ανέλαβε με τη σύζυγό του Ένη πρωτοβουλία που οδήγησε στη δημιουργία αξιόλογης ναυτιλιακής βιβλιοθήκης στις εγκαταστάσεις των γραφείων της ΕΕΕ.

ΓΙΑΝΝΗΣ Κ.ΛΥΡΑΣ

1997 - 2003

Γεννήθηκε το 1951 στο Λονδίνο και είναι γόνος παραδοσιακών ναυτικών οικογενειών από τις Οινούσσες και από τους δύο γονείς του, τον Κώστα Ι. Λύρα και τη Μαρίκα Δ. Πατέρα. Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο East Anglia, ενώ αργότερα έλαβε πτυχίο Master σε θέματα Μεταφορών.

Εργάστηκε στην τράπεζα Chase Manhattan με σκοπό την απόκτηση γνώσεων γύρω από τη λειτουργία του συγκεκριμένου τομέα. Το 1975 δραστηριοποιήθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, ενώ το 1979 εγκαταστάθηκε στα γραφεία της στον Πειραιά. Την ίδια χρονιά, σε ηλικία 28 ετών εκλέχθηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΕΕ, όταν ο τότε πρόεδρος Αντώνης Χανδρής επεδίωξε τη διεύρυνση του ΔΣ με αριθμό εκπροσώπων της νέας γενιάς.

Είναι μέλος της Διοικούσης Επιτροπής του Διεθνούς Ναυτικού Επιμελητηρίου (International Chamber of Shipping) από το 1985, ενώ διετέλεσε αντιπρόεδρος από το 1989 έως το 1991. Το 1991 αναδείχθηκε αντιπρόεδρος της ΕΕΕ. Την ίδια χρονιά, ανέλαβε την εκπροσώπηση της ΕΕΕ στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ενώσεως Ευρωπαίων Εφοπλιστών (ECSA) αναλαμβάνοντας την προεδρία της από τον Ιανουάριο του 1995 έως τον Δεκέμβριο του 1996.

Τον Φεβρουάριο του 1997, ο Γιάννης Κ. Λύρας εκλέχθηκε πρόεδρος της ΕΕΕ, ο νεότερος σε ηλικία πρόεδρος στην ιστορία του σωματείου. Η προεδρία του ολοκληρώθηκε το 2003. Μετά το τέλος της θητείας του επέλεξε να παραμείνει ενεργός στα δρώμενα της ΕΕΕ από τη θέση του μέλους του Διοικητικού Συμβουλίου. Εκτός από την πολυετή ενασχόλησή του με την ΕΕΕ, είναι ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Ενώσεως Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος (HELMEPA) έχοντας διατελέσει μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου επί μακρά σειρά ετών. Είναι επίσης μέλος της Ελληνικής Επιτροπής του American Βureau of Shipping και της Eλληνικής Επιτροπής Ναυτιλίας του Det Norske Veritas.

ΝΙΚΟΣ Δ. ΕΥΘΥΜΙΟΥ

2003 - 2009

Γεννήθηκε το 1946 στον Πειραιά όπου έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Ολοκληρώνοντας τις γυμνασιακές του σπουδές στη Σχολή Μωραΐτη στο Παλαιό Ψυχικό, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο το 1965 για την πραγματοποίηση σπουδών στο City of London University. Παράλληλα και μέχρι την επιστροφή του στην Ελλάδα εργαζόταν στα γραφεία της Pegasus Ocean Services με την οποία ο πατέρας του Δημήτριος Ευθυμίου και ο Αντώνης Αγγελικούσης είχαν αναπτύξει συνεργασία. Μετά τη δημιουργία του αυτόνομου γραφείου D. Efthymiou Shipping στον Πειραιά το 1971 και έχοντας ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, υπηρετώντας ως έφεδρος σημαιοφόρος στο Λιμενικό Σώμα, ανέλαβε πρωτοβουλία για την ίδρυση αντιπροσωπευτικού γραφείου στο Λονδίνο που υλοποιήθηκε το 1973 με τη δημιουργία της Liberty Maritime Agency Ltd. σε συνεργασία με τον Μάρκο H. Φράγκο.

Έχοντας ήδη εκλεγεί μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναυτικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος το 1980, εκλέχθηκε τον Ιανουάριο του 1982 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών. Τον Δεκέμβριο του 1984 ανέλαβε τη θέση του ταμία του Διοικητικού Συμβουλίου στην πρώτη θητεία του Στάθη Γουρδομιχάλη,ενώ μετά τις αρχαιρεσίες του Ιανουαρίου 1991 ανέλαβε καθήκοντα Γραμματέα στη διοίκηση υπό τον Γιάννη Γ. Γκούμα. Τη θέση αυτή υπηρέτησε συγχρόνως με την ανάληψη της προεδρίας της Επιτροπής Ναυτεργατικών Θεμάτων μέχρι τον Φεβρουάριο του 1997 οπότε αναδείχθηκε αντιπρόεδρος στη νέα διοίκηση υπό τον Γιάννη Κ. Λύρα. Τον Φεβρουάριο του 2003, εκλέχθηκε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΕΕ μέχρι το 2009 οπότε παρέδωσε τη σκυτάλη στον μέχρι τότε αντιπρόεδρο Θεόδωρο Ε. Βενιάμη.

Εκτός από τη θητεία του στην ΕΕΕ και στο ΝΕΕ, ο Νίκος Ευθυμίου υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της HELMEPA και μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου. Από το 2004 έως το 2009 διετέλεσε επίσης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος. Τέλος, ασχολήθηκε με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, συμμετέχοντας από το 1980 έως το 1986 στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΕ Ολυμπιακός ως μέλος, αντιπρόεδρος και αργότερα πρόεδρος, ενώ είχε συμμετοχή και στο Διοικητικό Συμβούλιο της ίδιας ΠΑΕ μεταξύ των ετών 1990-1992.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ε. ΒΕΝΙΑΜΗΣ

2009 - 2022

Γεννήθηκε το 1950 στο Βροντάδο της Χίου και είναι επικεφαλής του ομίλου Golden Union που ενσωματώνει τη ναυτική παράδοση τριών οικογενειών που χρονολογείται από την εποχή του μεσοπολέμου. Απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ) στην Αθήνα.

Το 1977 δημιουργήθηκε το σημερινό επιχειρηματικό σχήμα από τη συνεργασία μελών των οικογενειών του Ελευθέριου Βενιάμη, του Ευάγγελου Ανδρεάδη και του Αλέξανδρου Γαβριήλ με τη συμμετοχή του Ισίδωρου Σαραντή. Ο νέος όμιλος έλαβε τη επωνυμία Golden Union με επικεφαλής τον Θεόδωρο Ε. Βενιάμη.

Η ανάπτυξη του ομίλου με κύρια δραστηριότητα τη μεταφορά φορτίων τσιμέντου συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια με διαδοχικές αγορές φορτηγών και bulkcarriers, ενώ ασχολήθηκε και με τον τομέα της μεταφοράς αυτοκινήτων (carcarriers). Η εταιρεία γνώρισε σημαντική ανάπτυξη με διαδοχικές αγοραπωλησίες μεταχειρισμένων πλοίων μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα οπότε η δραστηριότητά της επικεντρώθηκε στη δημιουργία στόλου από νεότευκτα bulk carriers.

Ο Θεόδωρος Βενιάμης είναι πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Otesat Maritel, θυγατρική εταιρεία του ΟΤΕ, πρόεδρος της Ελληνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής του αγγλικού νηογνώμονα Lloyd’sRegister και Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής του νορβηγικού-γερμανικού νηογνώμονα DNV-GL. Επιπλέον, είναι μέλος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής του αμερικανικού νηογνώμονα American Bureau of Shipping (ABS) και της Ελληνικής Επιτροπής του ιταλικού νηογνώμονα RINA.

Στα τέλη του 1987, εκλέχθηκε για πρώτη φορά μέλος της διοίκησης της ΕΕΕ, ενώ από τον Φεβρουάριο του 1991 συμμετείχε στο προεδρείο της. Τον Φεβρουάριο του 2003, εκλέχθηκε αντιπρόεδρος και το 2009 ανέλαβε την προεδρία, επανεκλεγείς πρόεδρος τον Φεβρουάριο του 2012. Συνακόλουθα ήταν αναγκαία η σχετική τροποποίηση του Καταστατικού της προκειμένου να μπορέσει να διατελέσει τρίτη θητεία, τροποποίηση που ενεκρίθη από την Γενική Συνέλευση της Ενώσεως οδηγώντας στην ομόφωνη επανεκλογή του τον Φεβρουάριο του 2015.

Ο Θεόδωρος Βενιάμης ολοκλήρωσε τη θητεία του τον Φεβρουάριο του 2022.

ΜΕΛΙΝΑ N. ΤΡΑΥΛΟΥ

2022 - 

Η Μελίνα Τραυλού γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Northeastern στη Βοστώνη των ΗΠΑ.

Είναι Πρόεδρος των ναυτιλιακών εταιρειών Neptune Lines Shipping and Managing Enterprises S.A., που κυριαρχεί στην Ελλάδα πάνω από τέσσερις δεκαετίες στον κλάδο των θαλάσσιων μεταφορών οχημάτων και της Neptune Dry Management Company, που δραστηριοποιείται στον κλάδο των θαλάσσιων μεταφορών ξηρού φορτίου.

Είναι Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ναυτικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Greek National Committee του νηογνώμονα DNV-GL, του διοικητικού συμβουλίου του Hellenic Mutual War Risks Association (Bermuda) Limited καθώς και του Board of Trustees του Πανεπιστημίου Northeastern της Βοστώνης. Επίσης, είναι Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Malta International Shipowners Association και διατελεί Επίτιμος Πρόξενος του Προξενείου της Δανίας στον Πειραιά.

Αξιακός της κώδικας η κοινωνική αλληλεγγύη. Η κοινωνική προσφορά τόσο των εταιριών της, όσο και της ιδίας είναι διαχρονική, συνεπής και αναγνωρισμένη και ξεχωρίζει στο χώρο της ναυτιλίας για τη διακεκριμένη δράση όσον αφορά στο περιβάλλον, στην κοινωνία και την εταιρική διακυβέρνηση.

Είναι ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος της ΣYN-ENΩΣIΣ, που είναι ο «βραχίονας» κοινωνικής προσφοράς που έχει αναπτύξει η Ένωση Eλλήνων Eφοπλιστών καθώς και ιδρυτικό μέλος της Axion Hellas, που στηρίζει έμπρακτα ευάλωτες ομάδες σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Συμμετείχε ενεργά και στην ίδρυση της μη κυβερνητικής οργάνωσης για τη στήριξη της νεανικής επιχειρηματικότητας, Endeavor Greece.